POKKA KAI ΕΧΘΡΙΚΟΣ ΩΚΕΑΝΟΣ

.

Ο ΚΑΙΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΟΝΤΑ



               Νικάμε! Ο πόλεμος βαίνει καλά και από τις εχθροπραξίες έχω σχεδόν κερδίσει την ησυχία μου. Ίσως φαίνεται μικρή η ωφέλεια αλλά όποιος κρίνει χωρίς να την έχει χάσει ποτέ, δε μπορεί να ξέρει. Αν καμιά φορά βρεθεί στη μέση με ανθρώπους να του φωνάζουν από παντού και να απαιτούν πράγματα, θα καταλάβει τι εννοώ, και τότε θα αναζητήσει απεγνωσμένα έστω κι ένα λεπτό ησυχίας. Το αποτέλεσμα θα το δούμε σε μερικούς μήνες, πάντως.

               Έχεις δοκιμάσει ποτέ να βάλεις το χέρι σου μέσα σε σκυλόσπιτο, με το σκυλί μέσα; Δεν είναι το ίδιο με το να πας να χαϊδέψεις ένα σκυλί στο δρόμο. Αν δεν έχει φιλικές διαθέσεις, το πολύ – πολύ να τρομάξει και να φύγει. Τα ζώα κατά κανόνα φοβούνται τον άνθρωπο και τον αποφεύγουν. Αν όμως το καημένο το σκυλάκι είναι στο σπιτάκι του κι εσύ προσπαθήσεις να επέμβεις σ’ αυτό το χώρο, θα σε φάει. Όσο φίλος του κι αν έχεις την εντύπωση ότι του είσαι. Το ζήτημα δεν είναι στο ότι «νομίζει ότι θα του πάρεις το φαγητό», όπως βιάζονται να υποστηρίξουν σχεδόν όλοι. Είναι στο ότι το σκυλί δεν έχει πού αλλού να πάει. Το μοναδικό μέρος όπου αισθάνεται ασφαλές είναι σ’ αυτό το βρωμερό ξύλινο κουτί που μπάζει βροχή και αέρα. Κι εσύ πας να διαταράξεις ακόμα κι αυτό. Δεν έχεις κανένα λόγο να το κάνεις και, προς Θεού, δεν έχεις λόγο να «ζηλέψεις το σκυλί».

               Αρκετά όμως με τις συνήθειες των σκύλων. Το θέμα μας είναι ο πόλεμος που πραγματικά μαίνεται εκεί έξω. Κατάσκοποι στο αντίπαλο στρατόπεδο με έχουν ενημερώσει για την εσωτερική φθορά του εχθρού. Κι όσο ο εχθρός φθίνει και φθείρεται, τόσα περισσότερα πράγματα (που ακόμα και το πιο ταπεινό βρωμόσκυλο έχει) κερδίζω ξανά.

               Η ησυχία και η ηρεμία είναι αγαθά που οι περισσότεροι άνθρωποι πρέπει να χάσουν για να τα εκτιμήσουν. Γενικότερα φαίνεται ότι δεν είναι καν άξια λόγου η απώλεια της προσωπικής ηρεμίας. Κι όμως είναι ένα αδιαμφισβήτητο και σεβαστό δικαίωμα του καθενός. Όσο φίλος και να’ σαι με κάποιον, αν ποτέ ξεχάσεις, πρέπει να πάρεις μια βαθιά ανάσα και ν’ αντιληφθείς ότι δεν είσαι αυτός. Δε μπορείς να πάρεις τη θέση του. Δεν παίρνεις αποφάσεις αντί γι’ αυτόν. Η ζωή του δε σου ανήκει. Είσαι ένας άλλος άνθρωπος. Και θα ‘πρεπε να είσαι περήφανος για τον εαυτό σου αντί να προσπαθείς να είσαι περήφανος γιατί αυταπατάσαι ότι έχεις ελέω Θεού δικαιώματα να τον ορίζεις.

               Έχει τύχει αρκετές φορές σ’ εμένα, αλλά και σε δικά μου άτομα, να είναι αδύνατο να βρεθεί μια χρονική στιγμή ελεύθερη από εξωτερικές παρεμβάσεις οποιουδήποτε είδους. Πέφτω να κοιμηθώ και μόλις με πάρει ο καλός ο ύπνος παίρνει τηλέφωνο κάποιος να δει τι κάνω. Όταν του μιλήσω κάμποσο και κλείσουμε, μόλις με ξαναπάρει ύπνος βαθύς και επαίσχυντα αδιατάρακτος, ξαναχτυπάει το τηλέφωνο και είναι άλλος ο οποίος καλεί για τον ίδιο λόγο. Αυτό συμβαίνει επειδή έχω αφήσει να εννοηθεί ότι πρέπει να μου τηλεφωνούν όταν θεωρούν σωστό, ακόμα και για ασήμαντο λόγο. Και δυστυχώς, η ιστορία δε σταματάει μόνο στα τηλεφωνήματα.

               Η ίδια ιστορία συνεχίζεται και όταν χτυπάει το κουδούνι σου μες στη μαύρη νύχτα, που ακόμα και ο πιο φυσιολογικός άνθρωπος θα σκεφτεί φοβισμένος ότι συνέβη κάτι τρομερό. Αλλά είναι απλά μερικοί φίλοι που σκέφτηκαν ότι έχει έρθει η υψηλή ώρα να περάσετε χρόνο μαζί, και σκέφτηκαν να σου κάνουν έκπληξη. Άλλη περίπτωση του ίδιο μοτίβου είναι όταν έρχεται κάποιος να σ’ επισκεφθεί και κάθεται στο ίδιο σημείο τριανταέξι ώρες απαιτώντας να του βάλεις φαγητό και να τον βάλεις να κοιμηθεί και να του δείξεις και κάτι ωραίο κι ενδιαφέρον.

               Αυτό με το τηλεφώνημα μάλιστα, μου συνέβη και τώρα πρόσφατα. Ήμουν ξύπνιος από τις τεσσεράμισι το πρωί και δούλευα ως το μεσημέρι. Μετά γύρισα σπίτι, έφαγα, κι έπεσα να κοιμηθώ γιατί ήμουν κουρασμένος. Και κατά τις τρεισήμισι το μεσημέρι, μες στον ύπνο μου, χτυπάει το τηλέφωνο και με ρωτούσαν, από κάποιο τηλεφωνικό κέντρο προφανώς, σε ποια διεύθυνση να στείλουν το μενταγιόν. Ευτυχώς που έπιασα αμέσως το νόημα και τους έδωσα μια διεύθυνση που δεν υπάρχει και ένα όνομα που αν το καλοσκεφτείς είναι πολύ αστείο. Το καλό είναι ότι με προειδοποίησαν ότι υπάρχει χρέωση δέκα ευρώ για τα μεταφορικά έξοδα. Πολλοί γνωστοί μου, που τους εξιστόρησα το περιστατικό, μου είπαν ότι φταίω εγώ κι όχι αυτοί που με πήραν τηλέφωνο για το μενταγιόν. Και ίσως και να ‘χουν δίκιο. Έπρεπε να ζητήσω και συγνώμη από την τηλεφωνήτρια που την έκανα να χάσει το χρόνο της μαζί μου που έκανε λάθος στο νούμερο, παίρνοντας και μες στο μεσημέρι. Αλλά εγώ είμαι της αντίθετης γνώμης . Καλό είναι να σεβόμαστε μερικά πράγματα τα οποία, επειδή τα βλέπουμε μπροστά μας και δεν κοιτάει κανένας, δε σημαίνει ότι πρέπει να τα παίρνουμε κιόλας. Γιατί είναι κάποιου, κι αυτός ο κάποιος θα φωνάξει. Και όχι μόνο αυτό, καμιά φορά αυτός ο κάποιος θα είσαι εσύ.

               Έχει καταντήσει δύσκολο να κρίνεις πια. Στα κινούμενα σχέδια που έβλεπα μικρός, καταλάβαινες αμέσως ότι ο κακός ήταν ο άσχημος που φορούσε μαύρα, γελούσε τρομακτικά και ήθελε να κατακτήσει τον κόσμο. Τώρα, που υποθετικά μεγάλωσα, βλέπω σε κάποιους που συμπεριφέρονται έτσι να τους χειροκροτούν και να τους λένε και μπράβο. Οι φίλοι και συμπολεμιστές στα καρτούν ήταν εκεί κάθε φορά που χρειαζόταν. Όποτε τα πράγματα δυσκόλευαν, έβγαιναν μπροστά και υπερασπίζονταν, ακόμα και με ρίσκο τη ζωή τους, τους φίλους τους. Τώρα πάλι, οι φίλοι κλαίγονται ότι είναι αδερφικοί και ότι βοηθάνε και υποστηρίζουν, αλλά οι πράξεις τους περίτρανα αποδεικνύουν το αντίθετο. Ακόμα και μισή πιθανότητα να φανερωθεί που να είναι δυνατό να ενεργήσουν εις βάρος σου, θα το κάνουν, εντελώς φιλικά κι αδερφικά, ακόμα κι αν οι ίδιοι δεν έχουν να κερδίσουν απολύτως τίποτα και δεν επηρεάζονται καθόλου. Τι να πει κανείς…

               Βαρέθηκα σ’ αυτή την κατάσταση. Είναι να μη βαριέται κανείς; Δυστυχώς όμως, ο πόλεμος φαίνεται να κρατήσει καιρό ακόμα. Δεν πειράζει. Έχω επιβιώσει και από χειρότερες καταστάσεις της ζωής. Μόλις τελειώσω με τις πολεμικές επιχειρήσεις, το ξέρω ότι ο καιρός θα φτιάξει. Τα σύννεφα θα διαλυθούν και η μέρα θα σημάνει την απαρχή μιας νέας εποχής. Και τότε, ίσως, οι εχθροί μου καταλάβουν ότι δεν είναι και τόσο συνετό να τα βάζει κανείς μαζί μου. Αλλά εγώ δε θα νοιάζομαι πια. Γιατί θα ‘μαι μακριά.

Θα συνεχίσουμε ως το τέλος, θα πολεμήσουμε στη Γαλλία, θα πολεμήσουμε στις θάλασσες και τους ωκεανούς ‘ θα πολεμήσουμε με ολοένα και μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και δύναμη στον αέρα. Θα υπερασπιστούμε το Νησί μας, όποιο κι αν είναι το κόστος. Θα πολεμήσουμε στις παραλίες, θα πολεμήσουμε στους διαδρόμους προσγείωσης, θα πολεμήσουμε στα χωράφια και στους δρόμους, θα πολεμήσουμε στους λόφους. Δε θα παραδοθούμε ποτέ.

Άσοι ψηλά!

0 Comments:

Post a Comment



Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Αρχική σελίδα