POKKA KAI ΕΧΘΡΙΚΟΣ ΩΚΕΑΝΟΣ

.

ΓΕΝΝΑΙΟΣ ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

Alone, alone, all, all alone, alone on a wide, wide sea
And ne’er a saint took pity on my soul in agony.
                                                               Samuel Taylor Coleridge

{ Μόνος, μόνος, εντελώς, εντελώς μόνος, μόνος σε μια πλατιά πλατιά θάλασσα }
{ Και ποτέ κανένας άγιος δε λυπήθηκε την ψυχή μου μες στην αγωνία }



Κάθε φορά η ζωή δικαιολογεί τη φήμη της ως απρόβλεπτη. Τα πράγματα πηγαίνουν μια χαρά για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα που έχω ξεχάσει, και ύστερα ξεκινάει μια διαβολεμένη σειρά από ατυχίες που κρατάνε τόσο ώστε να είμαι εντελώς πεπεισμένος για τρία πράγματα. Πρώτον, ότι είμαι έρμαιο της μοίρας και όσες προσπάθειες κι αν κάνω για να χτίσω και να διατηρήσω μια ευνοϊκή κατάσταση είναι μηδαμινές μπροστά στην παντοκρατορία της Θεάς Σύμπτωσης. Δεύτερον, ότι σε σχέση με κάποιους συνανθρώπους μου χωρίς σεβασμό και ιδανικά, που δεν έχουν παλέψει ποτέ για τίποτα αλλά καταφέρνουν τα πάντα με τα οποία καταπιάνονται, εγώ είμαι απλά ένας καημένος που πασχίζει μάταια για την απλή του επιβίωση, η οποία είναι κι αυτή θέμα σύμπτωσης. Και τρίτον, ότι ο κόσμος είναι ένα γελοίο ψέμα που με έκπληξή μου διαπιστώνω ότι όλοι το παίρνουν στα σοβαρά.

Αν εσύ που σκέφτεσαι ότι τα παραπάνω δεν ισχύουν κι ετοιμάζεσαι να αραδιάσεις ένα σωρό αερολογίες ή μια τυχαία σειρά λέξεων, ίσως ανήκεις στην κατηγορία των ανθρώπων χωρίς ιδανικά χωρίς να το ‘χεις καταλάβει ή ακόμη μπορεί να είσαι ένας από αυτούς τους ελάχιστους που προσπάθησαν διάφορα στη ζωή και πέτυχαν, χωρίς να τους έχει βρει καμία ατυχία, πάλι από καθαρή σύμπτωση.

Όλα κάποια στιγμή φτάνουν σε ένα τέλος. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα ερχόταν τόσο σύντομα και τόσο απότομα. Το διασκέδαζα αρκετά μέχρι στιγμής, οφείλω να ομολογήσω. Αλλά τώρα δεν έχω άλλη επιλογή από το να παραδεχτώ την αλήθεια. Και η αλήθεια αυτή είναι ότι ήρθε το τέλος.

Είχα δώσει μια απάντηση για όλα όσα βρέθηκαν ανά τους καιρούς στο πέρασμα της σκέψης μου. Για τα υπόλοιπα είχα πάντα μια έτοιμη εξήγηση πρόχειρη. Όπως έχετε παρατηρήσει, τα σχόλιά μου πάνω στο καθετί είναι τόσο καλά τεκμηριωμένα που δε χωράει κανένα αντεπιχείρημα. Οποιοδήποτε ζήτημα θέλω να εξερευνήσω, το εξετάζω τόσο διεξοδικά έτσι που όποιος προσπαθήσει να πει ο,τιδήποτε έστω και λίγο διαφορετικό, μοιάζει αυτομάτως χαζός.

Και τότε ήταν που ήρθε το τέλος.


Έφτασα σε ένα τέρμα από το οποίο δε μπορούσα με τίποτα να ξεφύγω. Ένα αδιέξοδο που με ανάγκασε να σταματήσω απότομα. Και ήρθε ο καιρός να αλλάξω κάπως. Το περίμενα ότι αυτό μια μέρα θα ‘ρχόταν. Πίστευα ότι η αλλαγή και η «ωρίμανση» του μυαλού από τις καταστάσεις της ζωής θα επερχόταν αργά, ανάλογα και με το ρυθμό με τον οποίο εμφανίζονται. Όχι ως όραμα Κυρίου.

Αυτή τη στιγμή δεν ξέρω καν τι έχω. Μπορεί και να σκέφτομαι το ίδιο με πριν, μπορεί και όχι. Ίσως να είμαι λάθος τώρα, ίσως και να ήμουν πριν λάθος. Αλλά όμως από τη μια μεριά αισθάνομαι πολύ ωραία και από την άλλη εύχομαι αυτό που νιώθω να λήξει σύντομα. Το ότι θα εξιστορήσω ότι μου συνέβη δεν είναι πια γιατί νοιάζομαι για αν το διαβάσετε θα είστε ελαφρώς καλύτερα ενημερωμένοι για το τι γίνεται εκεί έξω. Ούτε ότι μπορεί να προετοιμαστείτε πιο αποτελεσματικά για να μην πάθετε τα ίδια. Για να ακριβολογώ, δε με απασχολεί καθόλου. Αυτό που με σπρώχνει είναι μια συνήθεια και ένα αδιόρατο αίσθημα αυτοσυντήρησης.

Ήταν Πάσχα. Οι άνθρωποι είναι πιο φιλικοί και πρόσχαροι αυτές τις μέρες και τις χρησιμοποιούν σαν αφορμή για να θυμηθούν τον ανθρώπινο εαυτό τους. Πηγαίνουν σε σπίτια φίλων και γνωστών τους που τους έχουν λησμονήσει τις πανομοιότυπες ημέρες της καθημερινότητας. Αισθάνονται ότι καθαρίζουν κάπως από τις αδικίες που έπραξαν όλον αυτόν τον καιρό που δεν κουβαλιούνταν στην εκκλησία. Τηρούν έθιμα για να δείξουν ότι δεν ξέχασαν τις ομολογουμένως κοινωνικότερες παραδόσεις των προγόνων τους.

Ο καιρός ήταν ξάστερος και λαμπερός. Ένα πανέμορφο πρωινό του Απριλίου, απολάμβανα τις διακοπές και τη χαλαρότητα της εξοχής και τον αναγχώδη ρυθμό της ξεγνοιασιάς και της καθαρής ευτυχίας. Συζητούσα με γνωστούς μου που παρέμειναν χαμένοι από εμένα τον καιρό που δεν τους αναζητούσα. Βγήκα έξω και διασκέδασα με τους φίλους μου, θυμηθήκαμε τα παλιά και σχεδιάσαμε τα καινούρια. Και μέσα σ’ όλο αυτό το γέλιο και τις φωνές, ήρθε μια στιγμή που όλα σώπασαν.


Τα παιδιά της γειτονιάς κλωτσούσαν τη μπάλα αθόρυβα. Τα βαρελότα φώτιζαν απότομα τον ουρανό, αλλά ο ήχος δεν ακολουθούσε μετά από λίγα δευτερόλεπτα. Όχλος χόρευε και φώναζε σε μια ανείπωτη σιωπηλή μουσική. Έμεινα έκπληκτος με τον εαυτό μου. Γιατί κατάλαβα ότι μέσα στον μεγάλο αυτό κόσμο, κανένας δε νοιάζεται για μένα. Απολύτως κανένας.

Είναι μεγάλες κουβέντες αυτές και πρέπει να τις προσέξουμε. Δε μιλάω για αστείες συζητήσεις και χαρούμενες συναναστροφές στις οποίες έτυχε αρκετές φορές να μην ακούσουν καλά τι είπες. Αναφέρομαι για την ίδια τη ζωή, στην ολότητά της. Από το πιο μικρό συμβάν μέχρι και την υπέρτατη θυσία. Για μένα, πραγματικά, δε νοιάζεται απολύτως κανένας.

Με ρωτούσαν πώς είμαι και πώς τα περνάω. Και απαντούσα το πολύ με δυόμισι λέξεις γιατί μέχρι να φτάσω στην τελευταία θεωρούσα ανούσιο το να συνεχίσω να απαντάω. «Είμαι μια χα…» Αφού αυτός που ρωτάει δεν ενδιαφέρεται στ’ αλήθεια να μάθει. Τότε γιατί λοιπόν κι εγώ να του πω;

Ακόμη κι ένα απλό «γεια» ή ένα «καλημέρα» το άκουγα επειδή ήμουν μαζί με άλλους ανθρώπους, όπως για παράδειγμα με τους γονείς μου ή με την αδερφή μου. Αν ήμουν μόνος μου, όχι μόνο δε μου μιλούσε κανένας στο δρόμο αλλά αναρωτιόντουσαν κιόλας από πού έρχεται η φωνή. Η κατάσταση είναι απαράδεκτη. Έχω κι εγώ καλύτερα πράγματα να κάνω από το να απευθύνομαι σε ανθρώπους που δε θέλουν στ’ αλήθεια να μου μιλήσουν.

Φέτος μου παρουσιάστηκε η ευκαιρία να φύγω από την Αθήνα μόνιμα και να πάω στον τόπο μου, αλλά υπάρχουν μερικές διαδικαστικές δυσκολίες που με καθυστερούν. Φίλε μου, όταν με ρωτάς τι εκτιμήσεις κάνω για το μέλλον μου, που έχω το δικαίωμα να επιλέξω εγώ ο ίδιος, γιατί να σου πω, αφού κι εσύ δεν νοιάζεσαι στην πραγματικότητα να μάθεις; Θέλεις να γεμίσεις τη συζήτηση και να νυστάξεις για να πας σπίτι σου; Ρώτα με κάτι άλλο που θα νοιάζεσαι γι’ αυτό. Αν δεν έχεις τίποτα, κάτσε και μη μιλάς. Είναι τόσο απλό. Κάνε κάτι διαφορετικό ή πήγαινε πες τα σε κανέναν άλλο που κι αυτουνού δεν θα του καίγεται καρφί για το αν τα εννοείς αυτά που ρωτάς ή αν τα υποδύεσαι. Γιατί εμένα μου καίγεται.

Πολλοί μου λένε να μείνω στην Αθήνα ή να πάω αλλού ή να μην πάω πουθενά. Άλλοι με πιέζουν ότι είναι καιρός να αποφασίσω για μερικά πράγματα, άλλοι μου λένε ότι έχω χρόνο κι άλλοι μου λένε να μην αποφασίσω τίποτα ποτέ γιατί τα πράγματα θα έρθουν από μόνα τους. Και όλα αυτά γιατί είναι «σωστό». Ήθελα να ‘ξερα αν έβαζα όλες αυτές τις ιδέες σε ένα τετράδιο και τις έδινα να τις διαβάσει ο καθένας από αυτούς, τι θα έλεγαν σε όλους όσων η γνώμη δεν ήταν αυτή που επιλέχθηκε από τη θέση αυτού που είναι στη μέση, ο οποίος, μαγικά, έχει ήδη χάσει το δικαίωμα να απαντήσει για τον εαυτό του.

Ξεφεύγουμε όμως από το θέμα μας. Βασικά, ήμουν σε μια σχετική απόγνωση. Το επιχείρημα αυτό ήταν από μένα για μένα. Το ότι δεν πρέπει να ξανασχοληθώ με κανέναν αφού κανένας δε νοιάζεται για μένα ήταν αδιάσειστο και καλά τεκμηριωμένο. Τα δικά μου όπλα στράφηκαν εναντίον μου. Και δε μου άρεσε που δεν έκανα τίποτα γι’ αυτό. Προσπαθούσα να αναπτύξω τη θέση αυτή σε οποιονδήποτε γνωστό ή φίλο για να με βγάλει από αυτό το φιλοσοφικό τέλμα, μάταια όμως γιατί κατ’ αρχήν κανένας δεν έπαιρνε στα σοβαρά το τι έλεγα και ύστερα από ένα σημείο βαριόμουν κι εγώ να συνεχίσω να εξηγώ αφού κανένας δε μ’ άκουγε.

Και παρέμεινα έτσι μέρες πολλές σε περισυλλογή, από την οποία δε μπορούσα να βγω αφού αυτό που έκανα ήταν ολόσωστο. Άρα δεν υπήρχε λόγος να κάνω κάτι διαφορετικό. Όμως από την άλλη μεριά ούτε μπορούσα να μην ξαναμιλήσω σε κανέναν. Επίσης δεν ήθελα κανένας να μου μιλήσει αφού, όπως είπαμε παραπάνω, προσποιείται και δεν επιθυμεί να μου μιλήσει στ’ αλήθεια από καθαρό ενδιαφέρον.

Δεν είμαι αυτοκαταστροφικός ούτε εγωκεντρικός ούτε καταθλιπτικός, αλλά προσγειωμένος. Τα πράγματα είναι απλά.

Μέχρι που η αδερφή μου, αυτός ο άγγελος επί γης, πρόσεξε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Με ρώτησε τι έχω και υποσχέθηκε να μη διακόψει την αφήγησή μου, όποιος κι αν ήταν ο λόγος ή η απορία που θα ΄χε. Και της είπα όλα τα παραπάνω.


Χρειάστηκαν μέρες να βρεθούμε μόνοι οι δυο μας να συζητήσουμε. Εξάλλου, αυτό δεν ήταν ζήτημα που απαντιέται μεμιάς ούτε θέμα που εξαντλείται με δυο προτάσεις. Δε θυμάμαι τι μου είπε και ούτε καν αυτή η ίδια. Καλό θα ήταν να θυμόμουν, για να ανατρέχω κάθε φορά που αισθάνομαι χαμένος. Ούτε αυτή κατάλαβε ότι μου έκανε τόσο καλό και με άλλαξε τόσο ‘ το μόνο που προσπαθούσε ήταν να δει τι έχω και είμαι έτσι και να προσπαθήσει να το βγάλει από μέσα μου. Όταν τελείωσε όμως, ήμουν άλλος άνθρωπος. Είδα νόημα στα πράγματα. Έριξε το σιδηρό παραπέτασμα, και πίσω του είδα ένα γενναίο νέο κόσμο.

Μου είπε ότι οι άνθρωποι συμπεριφέρονται όπως συμπεριφέρονται για κάποιο λόγο. Κάποιες καταστάσεις τους οδήγησαν να πουν αυτά που είπαν και να με αντιμετωπίζουν έτσι. Οι αποφάσεις που επέλεξαν να ακολουθήσουν τους έκανε αυτό που είναι σήμερα. Από τότε, όποιον έβλεπα να μιλάει και να κάνει κάτι, φανταζόμουν όλη του τη ζωή να περνάει μπροστά από τα δικά μου μάτια σε τέτοιο σημείο, που να μπορώ να προβλέψω τι θα κάνει.

Τώρα πια, είμαι διατεθειμένος να ακούσω ο,τιδήποτε έχει να μου πει κάποιος, όσο σημαντικό κι αν είναι αυτό, από το σκορ του χτεσινού αγώνα και τον καιρό της εβδομάδας μέχρι τα βαθύτερα εσώψυχά του. Αλλά αν δεν τα λέει με ειλικρίνεια κι ενδιαφέρον, πρώτα προς τον εαυτό του και ύστερα δείχνοντας την εμπιστοσύνη του σ’ εμένα (όπως τη δείχνω κι εγώ σ’ αυτόν), να μην περιμένει να του δώσω την παραμικρή αληθινή σημασία. Από μια άποψη, πρέπει να παραδεχτώ ότι τους καταλαβαίνω, αφού εκδηλώνουν ένα κατεξοχήν ποδοσφαιρικό ενδιαφέρον για εμένα. Παρατηρούν τα γεγονότα φαινομενικά με υστερική προσήλωση, θέλουν να μαθαίνουν τα πάντα και δεν επηρεάζονται παραμικρώς στη ζωή τους όποια και αν είναι η κατάληξη των γεγονότων εκτός κι αν έχουν στοιχηματίσει.

Και φεύγοντας από την πανέμορφη εξοχή, ο πατέρας μας μάς είπε: «Καλό ταξίδι, παιδιά μου. Να προσέχετε τους κακούς. Ξέρετε ποιοι είναι οι κακοί; Όλοι. Μέχρι αποδείξεως του εναντίου».

Τώρα το ξέρω αυτό. Δεν υπάρχει εύκολος τρόπος να το μάθεις. Δε μπορείς να ξέρεις πόσο κόβει ένα μαχαίρι αν δεν κόψεις το χέρι σου έστω και λίγο. Όπως κατάλαβα ότι τα πράγματα δεν έρχονται σ’ αυτόν που τα περιμένει. Έρχονται σ’ αυτόν που είναι διατεθειμένος να θυσιαστεί ανάλογα για να τα αποκτήσει. Είναι ένας κακός, κακός κόσμος. Κι εγώ, δεδομένων των συνθηκών πρέπει να βάλω σε εφαρμογή τα πιο δραστικά μέτρα για να τον αντιμετωπίσω.





ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΣΤΗ ΛΗΘΗ

Κάποιος Νικολά – Γκαμπριέλ απέκτησε γιο μια ανεμοδαρμένη πανσεληνόλουστη βραδιά, ύστερα βγήκε έξω με το τσιγάρο στο στόμα, άρχισε να περπατάει και δεν ξαναγύρισε. Ο γιος του δεν ξαναβρήκε ποτέ τα ίχνη του, και πέθανε μόλις πάτησε τα είκοσι, αλλά πρόλαβε κι έκανε τη μεγαλύτερη ανακάλυψη όλων των εποχών.

Μια κοπέλα έμεινε μόνη της σε ένα ξεχασμένο καταφύγιο στις παρυφές ενός πολύ επικίνδυνου δάσους, όπου ζούσε ένας μυστήριος ερημίτης που υποσχέθηκε ότι θα ξαναγυρίσει, φεύγοντας  στην πλάτη ενός πολύ παράξενου πλάσματος. Αυτή βαρέθηκε να τον περιμένει να επιστρέψει και μπήκε μόνη της στο μοναδικό μέρος που της είχε πει να μην πατήσει. Στη Σπηλιά των Θαυμάτων.

Τρεις πονηροί τυχοδιώκτες ανέλαβαν να συνεργαστούν για να βρουν τι ήταν αυτό που έκρυβε ένα μυστηριώδες βουνό και απειλούσε να καταστρέψει τον κόσμο ολόκληρο, απαντώντας σε δεκαεφτά χιλιάδες ερωτήσεις.

Κι εγώ προσπαθώ να μάθω τι απέγιναν όλοι αυτοί. Με έχουν αναζητήσει πολλές φορές. Αλλά εγώ, ασχολιόμουν με πράγματα που με πίεζαν να κάνω. Τώρα πια, δε βλέπω κανένα λόγο γιατί να μην κάνω αυτό που θέλω, ακόμα και υπό την απειλή της κοινωνικής αποξένωσης, αφού η ίδια αυτή κοινωνία μου έχει αποδείξει πάμπολλες φορές, και μάλιστα με τον πιο περίτρανο τρόπο, ότι δε με θέλει ούτε με χρειάζεται.



Επειδή υπάρχει περίπτωση να γίνουν αρκετές παρανοήσεις, οφείλω να κάνω κι εγώ εξαρχής ορισμένες επισημάνσεις. Αν και η πατρίδα μου δεν έχει αλλάξει σημαντικά τελευταία, οι πρωτοστάτες της φαίνεται να την εγκαταλείπουν συνεχώς στις δυσκολίες. Εξαφανίζονται μέσα σε ένα λαβύρινθο τηλεοπτικής ανωνυμίας διατηρώντας ζωντανή και αειθαλή την προπαγάνδα της ισορροπίας και της μονιμότητας, διακυβεύοντας ένα συναίσθημα το οποίο ο καθένας λαχταράει. Ύστερα, πρωτοστάτες γίνονται άλλοι, κάνοντας τα ίδια με τους προηγούμενους. Κι εμείς οι ταλαίπωροι ψυχαναγκαζόμαστε τρομοκρατικά να ταυτίσουμε την πατρίδα μας με όσους εμείς οι ίδιοι εκλέξαμε για να την καθοδηγούν. Ταυτοσημαίνουμε το άλογο με τον αναβάτη. Μόνο που ο αναβάτης έχει πετάξει το άλογο από το γκρεμό καμιά τριανταριά φορές, κι αυτό, που παραδόξως επιβιώνει, το δίνουμε να το καβαλήσει κάποιος που το έχει ξαναρίξει. Αν αύριο εγώ ηγούμαι της πατρίδας και πω να καούμε όλοι γι’ αυτήν, δε νομίζω κανένας να βάλει φωτιά στον εαυτό του. Το πιο πιθανό είναι να πουν ότι ο ηγέτης είναι κανένας τρελός. Σύμφωνα με τους άλλους έχω γίνει απαίσιος και πλατωνικός απέναντί της αλλά σύμφωνα μ’ εμένα δεν έχω κάνει τίποτα απρόκλητα.

Η πατρίδα είναι μια έννοια διαφορετική από τα άτομα που συναποτελούν την ηγεσία της, ακόμα και την ολότητά της. Η πατρίδα είναι μια ιδέα. Και δεν υπάρχει παραπάνω. Αθάνατη, επιβιώνει μέσα από τις μνήμες των παλαιών πατριωτών της, έτοιμη όταν έρθει η ώρα να λάμψει και πάλι. Δε μπορώ να την ταυτίσω με κανέναν άνθρωπο.

Έτσι λοιπόν, για να ξεκαθαρίσω τα πράγματα, δεν έχω κάτι εναντίον της πατρίδας μου. Ίσα – ίσα που δουλεύω υποχθόνια για τη διατήρηση άμωμης της ιδέας στον ύψιστο βαθμό της, υπονομεύοντας έμμεσα κάθε προσπάθεια για την υποβίβασή της. Δε νιώθω κάτι ενάντια  «σ’ εσάς τις γυναίκες» ούτε «σ’ εσάς τους άντρες». Δε βάζω τον εαυτό μου απέναντι στους ανθρώπους γενικότερα ούτε στους θεσμούς. Εχθρεύομαι μόνο όσους και όσο εχθρεύονται κι εμένα.

5 Comments:

  1. Ανώνυμος said...
    Aγαπητέ μου λαγέ.


    Βλέπω στο κείμενο που έγραψες ότι τα μηδενίζεις όλα.Σαν να είναι μια όμορφη μέρα και ξαφνικά πέφτουν ναπάλμ και μένει το ΤΙΠΟΤΑ.Πέφτεις ως το πάτο.Το έχω πάθει και εγώ αυτό,το έχω νοιώσει.Κάτι άλλο σε ενοχλεί...
    Η ζωή είναι ωραία γιατί ο κόσμος είναι διαφορετικός και σε ατομικό επίπεδο και σε συλλογικό.Όπως σου είχα πει παλιότερα αν ο κόσμος είναι ίδιος τότε θα είναι πολύ βαρετός.Κι όμως δε είναι... υπάρχει μια ομορφιά...
    Αν είσαι σε άσχημη ψυχολογία,οι συμπτώσεις που λες θα ναι αρνητικές.Άρα προσπάθησε να περνάς καλά και αυτό γίνεται με το να δημιουργείς.Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ.Έτσι από το πάτο φτιάχνεις τα θεμέλια και ανεβαίνεις και πας...
    Η δημιουργία έχει πολλές ταυτότητες.Η γκόμενα.τα ταξίδια,η μουσική,το γράψιμο και ότι άλλο γουστάρεις....
    Σκέψου είσαι χαρούμενος, περπατάς και φτάνεις σε μια ανθισμένη πρασιά.Θα κόψεις ένα λουλούδι,θα το μυρίσεις και θα το βάλεις στο πέτο ή σε ένα ποτήρι με νερό για να το χεις στο σπίτι και να χαίρεσαι.Διαφορετίκα θα το ρίξεις μια κλοτσιά την πρασιά και θα χαλάσεις μια όμορφη σκηνή.
    Βλέπεις ότι δε ασχολούμαι καθόλου με το κείμενο.Εσύ με ενδιαφέρεις.Κάνε κάτι δημιουργικό για σένα και μετά θα δεις ότι ούτε εσένα θα σε αρέσει το κείμενο.
    Σε αγκαλιάζω με όλη την φιλική μου ζέση.
    ΠΑΝΤΑ ΝΕΚΤΑΡ...ΠΑΝΤΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ
    Unknown said...
    Δε βρίσκω τις γενικά συμπτώσεις αρνητικές επειδή βρίσκομαι σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Οι συμπτώσεις που είναι αρνητικές, είναι αρνητικές. Γι’ αυτό τις λένε και αρνητικές. Επειδή είναι αρνητικές. Αλλιώς θα τις έλεγαν θετικές. Και τις είπαν αρνητικές για να τις ξεχωρίσουν από τις θετικές. Τώρα, μπορεί να είναι λόγω των αρχικών επιλογών που έκανες, που δεν ανταπέδωσαν οι προσπάθειές σου. Μπορεί μερικά εγχειρήματα να είναι κατασκευασμένα για να αποτυγχάνουν. Και χίλια άλλα μπορεί. Μιλάω όμως για τη σύμπτωση την ίδια. Μιλάω για τις συμπτώσεις που ευνοούν κάποια άτομα και επιμένουν να απογοητεύουν τους ίδιους και τους ίδιους. Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι κάθε στιγμή αισθάνομαι περήφανος για τον εαυτό μου. Το ξέρω ότι πάντα υπάρχει ελπίδα. Δεν αναιρώ κάτι από αυτά που λέω. Είναι θέμα αντίληψης.

    Όταν μαθαίνεις μια ξένη γλώσσα, μπορείς έπειτα να απολαύσεις ένα ποίημα όπως πρέπει, που δεν είναι μεταφρασμένο στα ελληνικά (γιατί δε μεταφράζεται ακριβώς). Όταν μαθαίνεις κάτι για την τέχνη, μπορείς να αντιληφθείς νοήματα και συναισθήματα εκεί που πριν έβλεπες χρωματιστές γραμμές. Όταν καταλαβαίνεις κάτι για τη ζωή βλέπεις γιατί συμβαίνουν πολλά πράγματα που πριν δεν είχες ιδέα και συνδέεις καταστάσεις φαινομενικά άσχετες.

    Ο υπολογιστής είναι ένα ευαίσθητο και για πολλούς άγνωστο μηχάνημα. Μπορεί να βαριέσαι να δεις πώς δουλεύει. Αλλά αυτός θα συνεχίσει να δουλεύει και να παίζει τα τραγούδια που του λες ακόμα κι αν δεν ξέρεις πώς ακριβώς το κάνει. Αν κάτσεις κι ακούσεις καμιά φορά κάποιον που θα σου πει, αμέσως θα καταλάβεις πολλά πράγματα γι' αυτόν που πριν δεν φανταζόσουν. Ακόμα, με τη γνώση αυτή, θα μπορείς να τον φτιάξεις ελαφρώς αν χαλάσει, όσο περνάει από το χέρι σου, χωρίς να σηκώνεις τα χέρια ψηλά φωνάζοντας κάποιον ενώ απλά δεν είχες βάλει τη μπρίζα.

    Ένα άλλο πιο καλό παράδειγμα είναι αυτό με τα λουκάνικα, αλλά καλύτερα να μην έρθω σε λεπτομέρειες. Αρέσουν σχεδόν σε όλους, κι εγώ δε μπορώ να πω όχι, μα προτιμάω να μην ξέρω πως φτιάχνονται.

    Στο κείμενο δεν τα μηδενίζω όλα.

    παραγρ.1: Κάθε φορά η ζωή δικαιολογεί τη φήμη της ως απρόβλεπτη. Τα πράγματα πηγαίνουν μια χαρά για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα που έχω ξεχάσει.
    (τα πράγματα πάνε καλά για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα)

    παραγρ.7: Ήταν Πάσχα. Οι άνθρωποι είναι πιο φιλικοί και πρόσχαροι αυτές τις μέρες
    (οι άνθρωποι είναι ήδη φιλικοί και πρόσχαροι αλλά τις μέρες του Πάσχα είναι ακόμα πιο πολύ)

    παραγρ.8: Ο καιρός ήταν ξάστερος και λαμπερός.κλπ

    παραγρ.18: Μέχρι που η αδερφή μου, με ρώτησε τι έχω και υποσχέθηκε να μη διακόψει την αφήγησή μου
    (η αδερφή μου απασχολήθηκε μαζί μου. Ενδιαφέρθηκε στ’ αλήθεια. Αυτό για την «ελπίδα» που λες στο τέλος)

    παραγρ.18: είμαι διατεθειμένος να ακούσω ο,τιδήποτε έχει να μου πει κάποιος
    (πάλι δεν τα μηδενίζω. Πιο ακριβής ορισμός θα ήταν «τα εξισώνω εκεί που πριν έδινα πολύ περισσότερα». Θέλω να ακούσω και να ασχοληθώ. Ακριβώς όσο ασχολείται κι ο άλλος.)

    παραγρ.19: Ξέρετε ποιοι είναι οι κακοί; Όλοι. Μέχρι αποδείξεως του εναντίου
    Unknown said...
    Αν απασχολούμαι έντονα για το αν ενδιαφέρεται κάποιος για μένα είμαι λάθος; Οι άλλοι που δεν απασχολούνται είναι σωστοί; Αν πω μια καλημέρα και «πέσει κάτω», δεν τα μηδενίζω όλα. Δεν είμαι αυτός που δεν την έριξε. Ο άλλος δεν την έπιασε. Δε βλέπω όμως να δίνουν και πολλή σημασία σ' αυτόν όμως. Οποιοσδήποτε πασχίζει γρήγορα να καταδικάσει αυτόν που καλημέρισε, ότι ενοχλήθηκε από την αδιαφορία του συνανθρώπου του. Αλλά αυτόν τον συνάνθρωπο δε θα τον πιάσει κανένας να του πει να ανταποδίδει τις καλημέρες. Κι έτσι, σύμφωνα με τα δεδομένα της κοινωνίας πάντα, που αμέσως μόλις πριν λίγο δικαιολογήσαμε, πρέπει να προτιμάω να είμαι αυτός που άφησε την καλημέρα «να πέσει κάτω» ή αυτός που δεν την έδωσε ποτέ. Δεν τα εφηύρα αυτά που λέω. Είναι συνέκδοχα όσων άκουσα. Από πολλούς, διαφορετικούς ανθρώπους.

    Σ' εμένα δεν έπεσε καμία ναπάλμ. Δεν είπα ότι δε νοιάζομαι για κανέναν. Νοιάζομαι όσο νοιάζεται κι ο άλλος για μένα. Αν αυτός δε νοιάζεται καθόλου, πού φταίω εγώ; Δεν έχεις ιδέα πόσο προσπαθώ για να μη μου αρέσει το κείμενο. Όμως αυτά που λέει είναι πέρα για πέρα αλήθεια. Το ξέρω ότι δε θα το αναιρέσω ποτέ. Δεν πρόκειται να αρνηθώ ό,τι έγραψα. Από τη στιγμή που καταλαβαίνεις μερικά πράγματα και βλέπεις εκεί που δεν είσαι έτοιμος να δεις, κάθε φορά που θα αντικρύζεις τον κόσμο θα σου έρχονται στο μυαλό όσα είδες. Και όσα, μέσα από τη ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ προσπαθώ να ξεχάσω, για το καλό όλων.

    Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    Να και κάτι από τα πάμπολλα, για τα οποία αξίζει αυτή η υπέροχη ζωή που ζούμε!
    ~ Χρυσόψαρο ~ said...
    “All we have to decide is what to do with the time that is given us.” Κάνε το καλό και ριξ' το στο γυαλό. Ακόμα και μια "πεσμένη" καλημέρα δεν θα σου κοστίσει τίποτα. Γιατί να σε νοιάζει αν ενδιαφέρεται ο άλλος; Γιατί πρέπει εσύ από μόνος σου να είσαι κακοπροαίρετος; Το αν θα πεις καλημέρα ή αν ενδιαφερθείς δεν έχει καμία σχέση με το αν ενδιαφέρονται οι άλλοι. Ναι, ισχύει πως όλα όσα κάνει κάποιος τα κάνει επειδή κάτι τον οδήγησε σε αυτή την πράξη, αλλά αυτό είναι ένας λόγος παραπάνω να τον κατανοήσεις όχι να τον κατακερματίσεις. Το να ενδιαφέρεσαι για τους άλλους το κάνεις και για σένα.
    Unknown said...
    Μια "πεσμένη" καλημέρα παλιά σήμαινε για εμένα κατανόηση στον άλλον. Πολλές "πεσμένες" καλημέρες σήμαιναν κοινωνική απαξίωση προς το άτομό μου. Τώρα σημαίνει δευτερόλεπτα χαμένα, που αν μαζέψω πολλά τέτοια παρόμοια, θα δημιουργηθεί χρόνος ικανός να χωρέσει να κάνω κάτι που μου αρέσει. Δεν είναι οι πεσμένες καλημέρες το ζήτημα που με προβληματίζει. Είναι η συνολική διαπροσωπική αντιμετώπιση.

    Δεν είπα ότι δε θέλω να συναναστρέφομαι με κανέναν. Μιλάω με όλους και σχεδόν για όλα. Δίνω όμως την ίδια σημασία σε αυτά που λέω όση και ο άλλος. Αν δω ότι κάποιος θέλει να συζητήσει σοβαρά, γίνομαι κι εγώ σοβαρός. Καμιά φορά γίνομαι τόσο σοβαρός, που όσα του λέω από εκεί κι έπειτα εύχεται να μην τα είχε ακούσει. Όμως δε μου αρέσει όταν ο άλλος προσπαθεί να με δει αστεία για να γελάσει και να περάσει την ώρα του, απαιτώντας με τη συμπεριφορά του να του φέρομαι σοβαρά για να με κοροϊδέψει.

    Αυτό είναι που διαφοροποιεί και τις συζητήσεις μεταξύ γνωστών και τις συζητήσεις μεταξύ φίλων.

    Κανένας όμως δεν είναι ίδιος με άλλον. Υπάρχει περίπτωση να μην ξέρει κανείς να φερθεί και να εννοεί ευγενικά τα όσα λέει, εκφραζόμενος με φλεγματικό ή μωμό τρόπο. Τα φαινόμενα μπορεί να απατούν, μπορεί και όχι. Η διαφορά του τότε με το τώρα έγκειται στο ότι τότε θα έδινα πολλές ευκαιρίες σε οποιοδήποτε άτομο να μου δείξει το πόσο φιλότιμα με προσεγγίζει πριν το καταδικάσω ενώ τώρα δεν του δίνω καμία. Ούτε την πρώτη.

    Δεν είναι ανάγκη να αφήσω κάποιον να κάνει το πρώτο βήμα για να μη συναναστρέφεται μαζί μου ποτέ ξανά, από τη στιγμή που μπορώ να το κάνω εγώ. Θα σκεφτείς ίσως ότι είμαι κακοπροαίρετος και προδιατεθειμένος να απορρίψω οποιονδήποτε. Δεν απορρίπτω κανέναν, παρά μόνο όσους βλέπω ότι θα με απορρίψουν αυτοί, πριν με απορρίψουν. Κάνοντας εγώ το πρώτο βήμα.

    Γιατί; Γιατί μπορώ. Έτσι είναι ο τρόπος μου να δείξω σε όλους ότι δεν αστειεύομαι όταν πρόκειται για ζητήματα δημιουργημένα να είναι σοβαρά.

    Η τελευταία πρότασή σου αποτελεί εντελώς διαφορετικό επιχείρημα που, παραδόξως είναι καθηλωτικό, και θα το σκεφτώ. Αυτή η τελευταία πρόταση είναι καλή στ' αλήθεια!

Post a Comment



Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Αρχική σελίδα