Έχουμε τονίσει πολλές φορές σ’ αυτό τον ιστότοπο ότι θα αναφέρονται όλα όσα είναι ανάγκη να ειπωθούν για να διερευνήσουμε ένα ζήτημα, ακόμα και όσα εκλαμβάνονται ως προσβλητικά. Πολλοί αναγνώστες παρεξηγούνται, αν και όσα γράφονται δεν απευθύνονται σε αυτούς συγκεκριμένα, και αντιδρούν με έναν τρόπο ακατανόητο.
Αν πω ότι είναι άχρηστο να λες αναίτια ψέματα, πετάγεται κάποιος χωρίς να τον πειράξει κανένας, και φωνάζει ότι δεν έχει πει ψέματα ποτέ σε κανέναν και ότι δεν είναι σωστό να βρίζει κανείς τους ψεύτες γιατί ο καθένας μπορεί να λέει ότι θέλει και ότι έχουμε δημοκρατία και ότι είναι κρίμα και καημένος. Αν πάλι, επιλέξει να σιωπήσει, τότε θα με μισεί κρυφά και θα θέλει κάποια στιγμή, όταν του παρουσιαστεί η ευκαιρία, να μου τη φέρει, και έτσι να μου αποδείξει ότι καλό είναι να λες καμιά φορά ψέματα γιατί σε γλιτώνουν από χειρότερες καταστάσεις και αν του δοθεί η δυνατότητα θα θελήσει να δείξει ότι σε τελική ανάλυση μόνο οι ψεύτες και οι λωποδύτες έχουν καταφέρει κάτι στη ζωή τους και οι υπόλοιποι είναι τα κορόιδα.
Υπάρχουν επίσης άτομα που ρωτάνε στην αρχή γιατί υποστηρίζω αυτή τη θέση, και όταν ξεκινάω να τους απαντήσω, μετά από εφτά λέξεις μου λένε ότι καλύτερα να ασχολούμαι με πράγματα διαφορετικά από φιλοσοφίες και δυσνόητους συνειρμούς. Όποιες κι αν είναι οι εφτά λέξεις.
Ίσως να πω: «Σου έχουν πει ποτέ αναίτια ψέματα και…» ή ίσως: «καρέκλα δρόμος μπάλα ταξίδι ουρανός ζούγκλα γαϊδούρι», το αποτέλεσμα είναι το ίδιο ακριβώς. Αρκεί οι λέξεις να είναι εφτά, και ο αριθμός δεν είναι τυχαίος.
Και με το να χαρακτηρίζει τα αναίτια ψέματα φιλοσοφίες και ανόητους συνειρμούς, θεωρεί ότι λίγοι καταλαβαίνουν τι είναι γιατί αποτελούν επιστημονική ορολογία του κλάδου της ψυχολογίας ή αντικείμενο συζήτησης επαγγελματιών φιλοσόφων. Αυτοί δηλαδή που είχαν πάντα σαν όνειρο της ζωής τους να σπουδάσουν φιλοσοφία ή κάτι παρεμφερές. Μόνο αυτοί έχουν το δικαίωμα να πραγματεύονται με αυτά τα ζητήματα. Οι υπόλοιποι απαγορεύεται.
Άλλος πάλι, υποστηρίζει ότι δεν έχω δίκιο, γιατί αυτό που λέω είναι παιδαριώδες. Έχω παρασύρει τη συζήτηση εκεί που θέλω με τεχνάσματα και κάνω αυτό που λέω εγώ να φαίνεται χρυσός κανόνας και την συμπεριφορά που είναι διαφορετική από τη δική μου προφανώς γελοία. Κι αυτός πάλι ορκίζεται ότι δεν έχει πει ψέματα ποτέ στη ζωή του σε κανέναν.
«Και ποιο είναι το σωστό τότε;» εύκολα θα ρωτήσω.
«Ε, τώρα τι ρωτάς κι εσύ. Λες και δεν καταλαβαίνεις.»
Όχι, δεν καταλαβαίνω. Και δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβω, γιατί αυτός ο άλλος ποτέ δε μου εξηγεί μέχρι το τέλος τι εννοεί.
Γι’ αυτό κι εγώ άρχισα να συμπεριφέρομαι «προσβλητικά» και «αγενέστατα» επειδή υποστηρίζω τη γνώμη μου και ενοχλούνται μερικοί άνθρωποι. Αλλά πώς όμως; Επειδή μόνοι τους βάζουν τους εαυτούς τους στη θέση του προσβαλλόμενου. Φαίνεται αδύνατον, κι όμως συμβαίνει. Ανάβω μια φωτιά, ο άλλος τη βλέπει και πέφτει μέσα από μόνος του, και μετά μου λέει ότι τον έκαψα.
Υπάρχουν εμπειρίες κι εμπειρίες σ’ αυτή τη λίγη ζωή. Άλλες σε εξωθούν να τις εξιστορήσεις, να τις εκμυστηρευτείς και να τις μοιραστείς. Άλλες παλεύουν να βγουν στην επιφάνεια, καίγοντας το μυαλό στην πορεία τους προς την έξοδο. Κι άλλες κρύβονται στους σκοτεινούς έλικες του εγκεφάλου, πείθοντάς τον ότι δεν υπήρξαν ποτέ. Αλλά όσο λιγότερες είναι, τόσο λιγότερο θα αφυπνιστείς στη διαδικασία της διερεύνησης των πραγμάτων και των εννοιών που σε περιβάλλουν.
Πρόσφατα έφυγα από τη μεγαλούπολη και πήγα για τρεις μήνες στη γενέτειρά μου, στην επαρχία, όπου η ζωή κυλάει πιο αργά. Εκεί που δε χρειάζεται να κάνεις και τόσα πολλά όσα στην πρωτεύουσα γιατί κανένας δε σε αναγκάζει. Κανένας δε φωνάζει και κανένας δεν τρέχει να προλάβει γιατί δεν υπάρχει κάτι να προλάβει κανείς.
Αλλά από την άλλη μεριά, λείπουν οι γρήγορες εμπειρίες που κάνουν το μυαλό να δουλεύει εξίσου γρήγορα για να τις προλάβει. Ο νους δεν ακονίζεται και στομώνει από τη συνήθεια της αργής επανάληψης των καθημερινών ασχολιών. Κι έτσι, υπάρχουν συντριπτικά λιγότερες καταστάσεις που θα σε σπρώξουν να τις σχολιάσεις από αυτές που συμβαίνουν στην μεγάλη πόλη.
Πρόσφατα όμως επέστρεψα και δεν το μετανιώνω, γιατί είμαι ακόμα νέος. Και θέλω να κάνω μερικά πράγματα τώρα που είναι δυνατόν γιατί μετά δε θα μπορώ. Όπως, μεταξύ άλλων, και να σχολιάζω πέρα από την καθημερινότητα με καυστικό τρόπο, ίσως και εριστικό, όπως είπαμε παραπάνω. Δε θεωρώ τα θέματα πέρα από την καθημερινότητα αυτά που συμβαίνουν μακριά από την Ελλάδα. Ούτε και όσα γίνονται λιγότερο συχνά.
Ένας πολιτικός μπορεί να βγει στην τηλεόραση και να πει κάτι ‘ αν το σχολιάσω, αυτός αύριο θα βγει και θα πει άλλα. Οπότε αυτό είναι θέμα καθημερινότητας, το πώς αντιδράει ο κάθε ένας τη σημερινή μέρα. Γιατί αυτός ο ένας θα μπορούσε να είναι ένας από εμάς, εγώ ή εσύ. Ο πολιτικός ή ο σχολιαστής. Αν καταπιαστώ με τα θύματα ενός τυφώνα στη Χαβάη, αυτό είναι θέμα καθημερινότητας, αλλά όχι της δικής μου καθημερινότητας. Γι’ αυτούς εκεί είναι τόσο συχνό το φαινόμενο, όσο η λαϊκή αγορά που γίνεται εδώ την ίδια μέρα κάθε εβδομάδας.
Αυτά τα δύο ενδεικτικά παραδείγματα μας δείχνουν ότι πρέπει να προσέχουμε τις κακοτοπιές που είναι μπροστά μας, αλλά τί γίνεται με όσες δεν είναι φανερές με την πρώτη ματιά; Και ίσως να είναι μπροστά στα μάτια μας και να μην τις βλέπουμε ή να είμαστε μαθημένοι ότι αυτά που βλέπουμε είναι σεντόνια και όχι φαντάσματα.
συνεχίζεται...
συνεχίζεται...
0 Comments:
Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Αρχική σελίδα
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
